Dziś trudno w to uwierzyć, ale kiedyś hodowcy nie widzieli w Stakkato (Spartan – Pia/Pygmalion) niczego specjalnego. Jego wrodzony talent do skoków był widoczny gołym okiem i dodatkowo potwierdzony zajęciem 3. miejsca w 300-dniowym teście w ZT Adelheidsdorf (1996), ale wszystko rujnował niski wzrost ogiera. Choć ta cecha wydawała się wadą, ostatecznie okazała się jednak zaletą, ponieważ przesądziła o daniu Stakkato szansy na szersze zaprezentowanie się na parkurze. Sukcesy odniesione wraz z Evą Bitter (GER) odmieniły podejście hodowców, którzy szybko porzucili swój dawny sceptycyzm. W tym roku miały odbyć się jego 30. urodziny, lecz niestety dziś (20 stycznia) na facebookowym profilu Stada Ogierów Celle pojawił się wpis o odejściu tego wspaniałego konia.
Cała historia tego niezwykłe konia rozpoczęła się 4 kwietnia 1993 r. w miejscowości Uenzen (Niemcy), gdzie Stakkato (hann., hod. August Meyer) przyszedł na świat na farmie swojego hodowcy. Matką nowo narodzonego źrebięcia była hanowerska Pia (Pygmalion – Goldfeder/Goldstern), uczestniczka zmagań w skokach przez przeszkody oraz zdobywczyni imponującej noty (10,0) podczas próbie dzielności klaczy. Ojcem Stakkato był hanowerski Spartan (Servus – Gotthilde/Gotthard), który jako roczniak został sprzedany do USA, lecz kilka lat później – mając już na koncie starty w amerykańskich i kanadyjskich konkursach na poziomie Grand Prix – powrócił do Niemiec, rozpoczynając swój pobyt w kraju od zajęcia 10. miejsca w 300-dniowym teście w ZT Adelheidsdorf (1985). Ogier stacjonował u Andreasa Mundta, a niebawem wśród niemieckich hodowców zaczęto mówić, że synowie Spartana niezwykle szybko się uczą i są bardzo inteligentni. Najwybitniejszym przykładem okazał się oczywiście Stakkato (Spartan x Pygmalion).
Wir werden Dich niemals vergessen, Stakkato! Am 4. April wärest du 30 Jahre alt geworden, doch nun mussten wir uns...
Opublikowany przez Niedersächsisches Landgestüt Celle Piątek, 20 stycznia 2023
W pierwszych latach życia ogierem zajmował się wspomniany już Andreas Mundt, którego głównym celem było solidne przygotowanie Stakkato do jesiennego uznawania ogierów w siedzibie Związku Hanowerskiego. Pokaz umiejętności skokowych tego konia był tak zachwycający, że dr Burchard Bade od razu postanowił zakupić go dla Stada Ogierów Celle. 3-letnim ogierem zachwyciła się jeszcze jedna osoba – mowa tu o amazonce Evie Bitter (GER), wówczas podopiecznej trenera Heinricha Willema Johansmana. Choć zawodniczka od razu wyczuła, że ogier pomoże jej w rozwinięciu kariery sportowej, przeszkodą było tu przekonanie, jakie prezentował Burchard Bade – otóż uważał on, że dopuszczanie reproduktorów do zawodów to duży błąd, ponieważ jedynym efektem jest jedynie znaczące obniżenie jakości nasienia. Johansman znał podejście tego hodowcy, dlatego bez problemu znalazł argument, który przesądził o sprawie – w rozmowie trener skupił się na niskim wzroście konia, który przecież i tak zniechęcał właścicieli klaczy do użycia Stakkato w hodowli. W tej sytuacji parkur wydawał się jedynym sensownym rozwiązaniem!
Umowa zawarta pomiędzy zawodniczką a SO Celle była niezwykła jak na tamte czasy, ponieważ Eva nabyła wyłączne prawo do startowania z koniem na zawodach, ale jednocześnie stadnina mogła nadal decydować w sprawach związanych z karierą hodowlaną ogiera. Stakkato wziął udział w Bundeschampionate (1998), kończąc te zawody ze świetnym wynikiem (9,9), a w kolejnych latach m.in. wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Niemiec czy brał udział w konkursach rozgrywanych w ramach Pucharu Narodów, ponadto ogier zajął 2. miejsce w konkursie Grand Prix, który przeprowadzono w niemieckiej miejscowości Nörten-Hardenberg (2007). Stakkato zarobił w sporcie ok. 240 tys. euro, a każdy kolejny sukces tego konia powoli przekonywał hodowców do zmiany opinii na jego temat. Niewątpliwym ukoronowaniem długiej drogi do udowodnienia swojej pozycji było ogłoszenie tego ogiera Hanowerskim Ogierem Roku (2007) i umieszczeniem jego zdjęcia na okładce „Hannoveraner Jahrbuch Hengste” (2008). Warto też przypomnieć, że Stakkato pojawił się w specjalnym kalendarzu (2014), do którego zdjęcia wykonała Kiki Beelitz. Fotografia ogiera znalazła się tam pośród zdjęć innych wybitnych gwiazd jak np. De Niro (Donnerhall – Alicante/Akzent II), Don Schufro (Donnerhall – Fiesta/Pik Bube I) czy Sandro Hit (Sandro Song – Loretta/Ramino).
Wg rejestrów Stakkato ma na koncie 76 licencjonowanych ogierów, do tego 104 premiowane klacze i 246 potomków biorących udział w zmaganiach w wysokich klasach (w tym ponad 60 koni startuje w konkursach 160 cm), a w zeszłorocznym wydaniu „Hannoveraner Jahrbuch Hengste” podano, że synowie i córki tego konia zarobili w sporcie nieco ponad 3 mln euro. Choć potomkowie tego ogiera nie pojawiają się na igrzyskach olimpijskich, doskonale sprawdzają się w zmaganiach na poziomie międzynarodowym, często tworząc duety ze znanymi zawodnikami. Jeźdźcy doceniają naturalne predyspozycje tych koni do skoków, ich zdecydowanie i odwagę, ponieważ wszystko to w oczywisty sposób przekłada się na dobre wyniki. Oto kilka wybranych przykładów potomków Stakkato: kl. Sundari (Stakkato – Cecile/Calypso II) – partnerka sportowa Henrika von Eckermanna (SWE), Ludgera Beerbauma (GER) i Pawła Jurkowskiego (POL), z którym wzięła udział w 3-gwiazdkowych zawodach w Poznaniu (2011); og. Stakkantanto (Stakkato – Kannante/Kannan) – jedyny wyhodowany w Polsce uczestnik tegorocznego Körungu Związku Oldenburskiego (2022), og. Spartacus TN (Stakkato – Galina/Grannus) – niezwykle obiecujący skoczek (wł. Team Nijhof), z którym duety tworzyli np. Eric van der Vleuten (NED) czy Marco Kutscher (GER), co niestety przerwała przedwczesna śmierć tego konia; og. Stolzenberg (Stakkato – Sancerre/Sandro) – duma niemieckiego Stada Ogierów Celle, Hanowerski Ogier Roku (2019) i zwycięzca ok. 80 konkursów w skokach na różnych poziomach; og. Stakkato Gold (Stakkato – Wertherroeschen/Werther) – Hanowerski Ogier Roku (2015) i ojciec wałacha Stakorado (Stakkato Gold – Acorada/Acorado), z którym Michał Kaźmierczak (POL) znalazł się w składzie polskiej reprezentacji w skokach, kl. Souvenir 29 (Stakkato – Lucky Lady/Lemon) – uczestniczka finału FEI World Cup™ w Lipsku (2011) i zdobywczyni 4. miejsca w finale FEI World Cup™ w 's-Hertogenbosch (2012), kl. Argelith Sambuca (Stakkato – Cecile/Calypso II) – najpierw klacz Evy Bitter (GER), potem również Marca Kutschera (GER), a następnie reprezentantka Chin; og. Satisfaction FRH (Stakkato – Cecile/Calypso II) – uczestnik 5-gwiazdkowych konkursów przeszkodami o wys. 160 cm i partner sportowy takich jeźdźców jak Marco Kutscher (GER), Henrik von Eckermann (SWE) czy Ludger Beerbaum (GER); kl. Stakkariealla (Stakkato – Corialla/Chacco Blue) – rekordzistka licytacji P.S.I. (kupiec z USA zapłacił za nią 2,4 mln euro!).
We wspomnianym wpisie na profilu Stada Ogierów Celle zamieszczono m.in. takie słowa: „Jesteśmy bardzo zasmuceni utratą tego legendarnego reproduktora i chcielibyśmy jeszcze raz podziękować Evie Bitter i jej zespołowi za dziesięciolecia doskonałej opieki! Żegnaj, Staccato!”.
Odeszła legenda...
