Ogier Jazz (Cocktail – Charmante/Ulster) rasy KWPN był w Holandii tym samym, czym oldenburski Donnerhall (Donnerwetter – Ninette/Markus) w Niemczech – koniem, który odmienił hodowlę. Ten niezwykły koń na zawsze pozostanie jednym z filarów nowoczesnej hodowli koni ujeżdżeniowych. Oto jego historia.
Ogier przyszedł na świat 21 maja 1991 r., a wyhodował go Huub van Helvoirt. W wymyślaniu imion pomagała żona hodowcy, pewnym ułatwieniem było to, że imiona wszystkich źrebaków z tego rocznika miały zaczynać się na literę „J”. Tinie van Helvoirt bardzo szybko wpadła na to, by ogiera nazwać na cześć Jacoba Melissena, przyjaciela rodziny, a także holenderskiego dziennikarza i fotografa. Skąd taki pomysł? Kobieta dostrzegła pewne cechy wspólne obu stron – pewność siebie i ciekawość świata. Gdy Jacob skończył pół roku, zakupili go Bob Rijsdijk i Nico Witte. Pierwszy z wymienionych tak bardzo wierzył w potencjał źrebaka, że zapragnął postawić go przed komisją sędziowską księgi KWPN. Jacob uzyskał 71 punktów, określono go jako temperamentnego i lubiącego spoglądać na wszystko dookoła, a minusem był zbyt słaby galop. Ogier uzyskał licencję w 1994 r., mniej więcej w tym samym okresie doszło do jeszcze jednego ważnego wydarzenia, tzn. zmiany jego imienia na Jazz.
Po uznaniu ogiera zaczęto szukać dla niego odpowiedniego jeźdźca, wybór padł na Tineke Bartels (NED), która trenowała go od zera aż do poziomu Grand Prix. Debiutem na poziomie międzynarodowym były Mistrzostwa Holandii, podczas których duet zajął 4. miejsce (2000). Amazonka bardzo ceniła ogiera ze względu na jego ciekawość świata, inteligencję oraz przyjacielskie nastawienie. Jakiś czas później doszło do niby niewielkiej, ale w gruncie rzeczy istotnej zmiany imienia – od grudnia 2001 r. koń widniał w dokumentach jako Broere Jazz. Co było przyczyną? Ogier stał się własnością 10-osobowej grupy osób, z których głównymi inwestorami byli Cees i Anne Broere (20%). W kolejnym roku Tineke Bartels i Broere Jazz wzięli udział w Światowych Igrzyskach Jeździeckich w Jerez de la Frontera (2002) – co prawda nie wywalczyli imponujących miejsc (zajęli 29. miejsce w klasyfikacji indywidualnej oraz 5. pozycję w klasyfikacji drużynowej), ale już samo uczestnictwo było sporym sukcesem.
W 2004 r. właściciele konia podjęli decyzję o sprzedaniu Jazza, co bardzo sprytnie wykorzystali Cees i Anne Broere – po prostu odkupili wszystkie udziały, dzięki czemu mogli zabrać ogiera do Ablasserdamu (NED) i samodzielnie kierować jego dalszą karierą. Tutaj Broere Jazz zaczął trenować i startować pod Kirsten Beckers (NED), co okazało się dobrym połączeniem. Nowa para zajęła m.in. 5. miejsce podczas Mistrzostw Holandii w ujeżdżeniu (2005), poza tym w latach 2005-2007 świetnie radziła sobie w najróżniejszych konkursach Grand Prix, przykładem może być zwycięstwo w 4-gwiazdkowym Grand Prix Special w Rotterdamie (2007). Niewiele brakowało, a weszliby w skład ekipy Holandii, która jechała na Igrzyska Olimpijskie (2008) – niestety plany pokrzyżowała kontuzja Broere Jazza, przez co jego ostatnimi zawodami były 4-gwiazdkowe CDI w Maastricht (2007).
Broere Jazz słynął z tego, że dawał jeźdźcom radość z jazdy i pozytywnie wpływał na ich samopoczucie, co przekładało się też na wyniki. Domieszka jego krwi jest pożądana przez hodowców, ponieważ potomstwo dziedziczy po nim atletyczną budowę, dobrą pracę tylnych kończyn oraz charakter, choć trzeba zauważyć jeszcze jedno – uważa się, że jego potomstwo nie nadaje się dla początkujących jeźdźców (nie poradziliby sobie z wrodzoną pewnością siebie tych koni), za to są znakomite dla profesjonalistów. W 2003 r. ogierowi przyznano tytuł Keur, a 3 lata później Preferent (to najwyższy tytuł, który przyznaje się za zasługi hodowlane), w tym samym roku ogłoszono go też Ogierem Roku KWPN. To nie koniec, ponieważ Broere Jazz był wielokrotnym liderem zestawienia WBFSH w kategorii ogierów ujeżdżeniowych (2008, 2009, 2010, 2011), co najdobitniej świadczy o randze tego konia. Jego potomstwo jest liczone w tysiącach, wśród jego dzieci nie brak utalentowanych sportowców czy świetnych koni hodowlanych. Najważniejszym przykładem jest wałach Jerich Parzival (Jazz – Fidora/Ulft), który wraz z Adelinde Cornelissen (NED) wywalczył m.in. srebrny medal olimpijski indywidualnie i brązowy drużynowo (2012), podwójne mistrzostwo Europy (2009, 2011), złoty medal w klasyf. drużynowej podczas Światowych Igrzysk Jeździeckich (2010) czy 1. miejsca podczas finałów Pucharu Świata (2011, 2012). Z kolei ogier Glock's Johnson TN (Jazz – Roxane/Flemmingh) ma na koncie uczestnictwo w Igrzyskach Olimpijskich (2016), brązowy medal drużynowy zdobyty na Światowych Igrzyskach Jeździeckich (2014) czy brąz oraz złoto wywalczone podczas Mistrzostw Europy (2015).
Informacja o śmierci konia pojawiła się 6 stycznia 2020 r., jednak Jazz odszedł kilka dni wcześniej. Pamiątką po nim są i będą kolejne gwiazdy czworoboków całego świata.
