Z przykrością informujemy o odejściu ogiera Amaretto d'Arco. Przyczyną śmierci tego wyhodowanego w Belgii wierzchowca były komplikacje po niedawnej operacji kolki.
Amaretto d'Arco przyszedł na świat w 2000 roku i był synem legendarnego Darco i klaczy Tatouage d'Avontuur pochodzącej po francuskim reproduktorze Tenor Manciais (Grand Veneur x Nankin). Lista potomków Darco, którzy startowali bądź startują w konkursach najwyższego szczebla jest bardzo długa. Dość wymienić słynnego Parco, który pod Ludo Philippaertsem był 4. na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach (2004), czy wspaniałego og. Winningmood, który regularnie zwycięża w konkursach Grand Prix startując pod Lucianą Diniz.
Także żeńska strona rodowodu Amaretto jest bardzo interesująca i wymaga przybliżenia. Tatouage d'Avontuur - matka Amaretto d'Arco poza świetnym rodowodem legitymowała się doskonałą karierą hodowlaną. Dała ona, poza Amaretto, uznanego w AES i chodzącego konkursy 160 cm Forever D'Arco Ter Linden (Nicola Philippaerts) oraz startującego do poziomu 140 cm wałacha Good Luck D'Arco Ter Linden (Darco). Natomiast babka - Olympia Cerise (Avontuur x Grand Bonheur v Ibrahim) to matka aż trzech uznanych ogierów - Sauveur de la Cour (Oberon, uznany w AES, starty do poziomu 160 cm), Whataboy Ter Linden (Kashmir van't Shuttershof, uznany w Z) oraz Lancelot Ter Linden (Thunder van de Zuuthoeve, uznany w AES).
Amaretto d'ArcoBWP, 1987 |
DarcoBWP, 1980 |
Lugano van la Roche |
Ocoucha v. Codex |
||
Tatouage d'AvontuurBWP, 1996 |
Tenor Manciais |
|
Olympia Cerise v. Avontuur
|
Niewątpliwie swój niezwykły talent skokowy Amaretto zawdzięczał doskonłemu rodowodowi. Na międzynarodowe parkur wprowadził go Irlandczyk - Shane Sweetnam, a od 2013 roku startowała na nim młoda Amerykanka - Katie Dinan. Shane i Amaretto przez kilka sezonów byli filarem reprezentacji Irlandii, wielokrotnie reprezentując kraj w konkursach Pucharu Narodów.
Ważniejsze sukcesy Amaretto d'Arco (Shane Sweetnam):
Amaretto d'Arco był nie tylko sportowcem, ale również reproduktorem. Licencję hodowlaną przyznała mu m.in. rodzima księga BWP, irlandzka ISH oraz francuska SF. Dotychczas jeden jego syn - og. Labatt Bleu SCF (z matki po Cumano) ur. 2011 został uznany w księdze BWP/NAD.